Ismaëls luit
Op een zwoele zomeravond zat ik achter ons huisje in onze volkstuin, zachtjes tokkelend op mijn luit. De melodieën van Lokasta’s Dream zweefden door de lucht, mengend met het gefluister van de bladeren en het tjilpen van de vogels. Het was een serene en vreedzame sfeer, en ik verloor mezelf in de muziek.
Ondertussen was onze buurvrouw van een paar tuinen verderop, Sue, in haar eigen tuin aan het werk. Ze had Palestijnse roots en genoot van de rust van het tuinieren. Terwijl ze met haar handen in de aarde zat, hoorde ze plotseling de klanken van mijn luit. Ze bleef stil staan, haar hoofd lichtjes schuin, luisterend naar de melodie die haar bereikte. Het geluid trok haar aandacht en ze besloot op zoek te gaan waar het geluid vandaan kwam.
“Een merrie danst op twee snaren —
zo luisteren Ismaëls vingers naar zijn bloed.
De dorpen verstrooien zich als klaprozen in het ritme.
Er is daar geen nacht noch dag.
Goddelijke tarab raakt ons aan. Alle punten haasten zich naar het elementaire
Halleluja. Halleluja.
Alles zal opnieuw beginnen.”
– Mahmood Darwish (Palestinian poet)
Mijn vrouw Saki was in onze tuin bezig met het verpotten van de bloeiende planten die ze voor haar verjaardag had gekregen. Ze zag Sue over het hek kijken en glimlachte. Ze liep naar haar toe en ze stelden zich aan elkaar voor. Mijn vrouw vroeg: “We hebben je de laatste tijd niet zoveel gezien in de tuin. Was het vanwege de oorlogssituatie en je familie daar?”
“Nee,” antwoordde Sue, “de familie daar woont niet in het oorlogsgebied. We hebben het momenteel erg druk met werk. Daarom vind ik het heerlijk om hier te zijn.”
“Dat begrijp ik,” zei mijn vrouw begripvol. “Het is mijn man die op de luit speelt.”
Sue knikte. “Het is zo mooi,” zei ze zachtjes. “Het herinnert me aan thuis, aan de avonden waarop mijn vader op zijn oud speelde. Het maakt me blij, het brengt herinneringen terug die ik lang vergeten was.”
Mijn vrouw glimlachte, en samen luisterden ze een moment naar de melodieën die door de tuin zweefden. Voor even leek het alsof de afstand tussen Nederland en Palestina verdween, overbrugd door de universele taal van de muziek.
In deze kleine momenten van verbinding herinner ik me waarom ik zo graag muziek maak. Het heeft de kracht om werelden samen te brengen, om harten te raken en herinneringen op te roepen die diep verborgen liggen. Terwijl ik daar zat en de laatste noten speelde, voelde ik me dankbaar voor deze onverwachte ontmoeting en de gedeelde vreugde die muziek kan brengen.
Tarab: Een Arabische term voor een verandering in stemming of emotie door het luisteren van muziek. Het begrip ‘Tarab’ neemt in de Arabische muziek een belangrijke plaats in. Het beschrijft hoe je als luisteraar door de muziek een sentiment ontwikkelt, zoals vreugde, verdriet of verwondering.