Op 17 december 1273 stierf een man die door verschillende gemeenschappen werd vereerd als een spiritueel leider, een gids voor de ziel en een bron van inspiratie. Deze man was geen koning, geen krijger, maar een dichter en mysticus. Hij was Mevlana Djelaloddin Roemi, de beroemde soefidichter en de inspiratiebron voor de draaiende derwisjenorde.
Het was geen gewone dag toen Mevlana zijn laatste adem uitblies. Mensen van verschillende religieuze achtergronden en culturen kwamen samen om zijn overgang naar het hiernamaals te eren. Joden, Grieken, Armeense christenen, en moslims uit Turkije en Arabië, allen verenigd in de geest van oecumene die Mevlana en zijn volgelingen kenmerkten.
Terwijl de begrafenisstoet zich voortbewoog, ontblootten mensen van alle rangen en standen hun hoofden. Het was een commotie die deed denken aan de wederopstanding zelf. Tranen vloeiden vrijelijk, en sommigen waren zo bewogen dat ze hun kleding scheurden en naakt liepen. Het was een moment doordrenkt met emotie, een moment waarop de grenzen tussen religies en culturen vervaagden.
Alle religieuze gemeenschappen waren vertegenwoordigd, elk met hun leiders en volgelingen. Christenen, joden, Grieken, Arabieren en Turken, elk brachten hun geschriften mee en reciteerden verzen uit hun heilige boeken. Ze weeklaagden en rouwden om het verlies van een man die ze allemaal beschouwden als een bron van wijsheid en inspiratie.
Zelfs in het aangezicht van onrust konden de moslims de diverse menigte niet verdrijven. De aanwezigheid van de verschillende gemeenschappen was te sterk, te betekenisvol om te negeren. De sultan zelf werd op de hoogte gebracht van de situatie en probeerde de aanwezigen tot de orde te roepen, maar tevergeefs.
Toen de monniken en priesters werden ondervraagd over hun aanwezigheid, gaven ze een eenvoudig, maar krachtig antwoord. Ze waren gekomen om de waarheid te begrijpen die Mevlana belichaamde, een waarheid die door alle profeten werd verkondigd. Voor hen was Mevlana geen exclusief islamitische figuur, maar eerder een universele gids, vergelijkbaar met Mozes en Jezus.
De gebeurtenis rond de begrafenis van Mevlana Roemi illustreert de kracht van spirituele eenheid en wederzijds respect. Het laat zien hoe een enkel individu, door zijn wijsheid en compassie, mensen van verschillende achtergronden kan verenigen en inspireren. Mevlana’s nalatenschap reikt verder dan grenzen en tijdperken, en zijn geest van oecumene blijft voortleven in de harten van degenen die zijn leringen koesteren.