Het voelt alsof mijn ziel vastzit in een doolhof van rituelen en verwachtingen, omringd door muren van traditie en dogma’s. Elke stap die ik zet, elke gedachte die ik koester, lijkt te worden beperkt door de grenzen van deze heilige structuur. Maar ergens diep vanbinnen, in een afgelegen hoek van mijn hart, brandt een vlam van verlangen naar vrijheid. Een verlangen dat me aanspoort om uit te breken, om te ontsnappen aan de beklemmende greep van conventie en verwachting.
Ik voel de muren trillen onder de kracht van mijn innerlijke roep. Het is tijd om te breken, om te ontsnappen aan de verstikkende greep van de gevestigde orde. Met een laatste zucht van vastberadenheid, sla ik een gat in de muur van de tekke, de heilige plaats waar ik eens thuis was. De koele nachtlucht omhelst me terwijl ik door de opening kruip, mijn hart vervuld van hoop en verlangen naar het onbekende. Ik ben vrij, vrij om mijn eigen weg te volgen, vrij om mijn eigen waarheid te ontdekken. De sterren fonkelen boven me als een baken van hoop, en ik weet dat mijn reis net begonnen is. Met elke stap die ik zet, voel ik me sterker, meer levend dan ooit tevoren. Het is tijd om de wereld te verkennen, om mijn eigen pad te banen naar spirituele vervulling. En hoewel ik afscheid neem van het comfort van de tekke, weet ik dat mijn ziel nu eindelijk vrij is om te vliegen. De hele wereld is mijn tekke.
Het verbreken van mijn relatie met de spirituele gemeenschap waartoe ik behoorde, leidde tot een diepgaande zoektocht naar een andere benadering van spiritualiteit. Ik verlangde naar een meer persoonlijke en open benadering, vrij van de complexiteit en interne spanningen die ik binnen de soefi school had ervaren. Tijdens deze introspectieve reis ontdekte ik het werk van Toni Packer.
Binnen de gemeenschap merkte ik veranderingen op die me steeds meer tegenstonden. De nadruk op islamitische rituelen en praktijken begon de overhand te krijgen, wat niet overeenkwam met mijn begrip van de kernprincipes van soefisme: het overstijgen van het ego en eenwording met het goddelijke. Deze veranderingen brachten me tot reflectie. Het leiderschap werd gekenmerkt door angst en schuld, in plaats van vrijgevigheid en gemeenschapszin. Na een uitnodiging voor een bedevaart naar Mekka besloot ik uit mijn rol als vertegenwoordiger te stappen. Het was een uitdagende periode, maar muziek, natuurwandelingen, werken in de tuin en de meditaties van Toni Packer hielpen me door deze transitie.
Packer’s benadering van spirituele groei sprak me aan door haar eenvoud en toegankelijkheid, vrij van religieuze dogma’s. Ondanks mijn breuk met de gemeenschap, bleven de gedichten van Roemi mij raken, wat benadrukte dat spiritualiteit tijdloos en universeel is.
Het combineren van deze twee verschillende maar complementaire benaderingen zou een diepgaande reflectie kunnen bieden over het observeren van de geest, het cultiveren van innerlijke vrede en het verkennen van de mysteries van het menselijk bestaan. Het kan ook helpen bij het integreren van spirituele praktijken met het dagelijks leven, waardoor een dieper begrip en bewustzijn ontstaat.
In mijn zoektocht naar spirituele groei vond ik inspiratie in de eenvoudige benadering van Toni Packer en de diepe wijsheid van Roemi. Beiden moedigden ze aan tot authentieke expressie, vrij van beperkingen. Voor mij betekent dat het omarmen van muziek en gedichten als een krachtige vorm van creativiteit.
Of ik nu mijn luit bespeel, zing, een compositie bestudeer of dans, hier vind ik een ruimte waar ik mezelf kan uiten en helemaal in het moment ben. Tegelijkertijd blijven de tijdloze gedichten van Roemi me raken. Zijn verzen herinneren me aan de diepe menselijke ervaringen en nodigen me uit om mijn eigen waarheid te vinden en uit te drukken.
Creatieve expressie, in welke vorm dan ook, biedt een pad naar innerlijke ontdekking. Het stelt ons in staat om verbinding te maken met ons innerlijke zelf en de rijkdom van ons wezen te ervaren. Laten we ons laten inspireren door de eenvoud en diepte van Packer en Roemi, en laten we muziek en andere vormen van expressie zoals schrijven, tekenen of meditatief lezen, omarmen als een uitdrukking van onze eigen unieke reis naar spirituele vervulling.